โดนทั้งพี่ทั้งน้อง สุภโชค & ศุภณัฏฐ์ | ศุภชัย ตั้งตรงจิตร โย ข้อมูลที่เป็นประโยชน์ที่สุด

ปอถามกลับไหมว่า โบว์ชอบปอรึเปล่า?
“โบว์ก็นิ่งไปพักหนึ่ง แล้วโบว์ว่าไง เราก็บอกว่าเป็นไปไม่ได้ เค้าถามว่าทำไมเป็นไปไม่ได้ เราบอก ปอก็รู้ เค้าบอก โบว์ก็สู้ดิ โบว์ก็หันไปมองเค้าแล้วบอก อย่าพูดอะไรเล่นๆ มันไม่ได้ง่ายอย่างที่ปอพูด แต่ปอชอบ ปอจะลองดู แล้วอยู่ที่โบว์จะลองมั้ย แต่ตอนนั้นเราไม่มีใจที่อยากจะลองค่ะ เพราะมองไปทางไหนมันก็ไม่มีทาง”

ถึงขั้นต้องหนี คือเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์ หักซิม ย้ายบ้าน?
“ก็เริ่มจะสนิทกัน มีความรักกันมากขึ้นในทุกๆ วันที่เจอ มานั่งคิดหลายอย่าง ไม่ว่าจะเป็นคุณพ่อคุณแม่พี่ปอ ญาติพี่น้องพี่ปอ หน้าที่การงานเค้า และอะไรหลายๆ อย่าง เราอย่าเอาตัวเราไปยุ่งเลย เพราะว่าเราไม่รู้หรอกว่าวันหนึ่งถ้าเราเข้าไป เราไม่ใช่ผู้หญิงที่เพอร์เฟกต์ ถ้าวันหนึ่งมีข่าวแม่ม่ายลูกติด โบว์ไม่อยากให้มีอะไรไปสะกิดกับหน้าที่การงานเค้าว่า เพราะผู้หญิงคนนี้ฉุด ผู้หญิงคนนี้ตัวซวย ก่อนหน้านั้นมันมีคอมเมนต์ค่ะ คือพอจะมีคนทราบ ทุกวันจะมีคนด่าหยาบๆ คายๆ เรานั่งอ่านไปเราก็ร้องไห้ไป ด่าในโซเชียลค่ะว่าทิ้งสามีมา ทิ้งลูกมาเอาดารา เราก็ร้องไห้เกือบทุกวัน จนเรามานั่งคิดพอเถอะ เค้าไม่ถอย เราถอยเองก็ได้ง่ายๆ แต่เค้าก็เต็มที่ตลอดค่ะ เราห่วงเค้า ห่วงเรื่องงานเค้า ชีวิตเค้ารักเรื่องงานกับพ่อกับแม่มาก ความรู้สึกคุณพ่อคุณแม่เค้าแน่นอนไม่ผิดค่ะ เค้าอยากให้ลูกได้อะไรที่ดีๆ สิ่งดีๆ ให้กับลูก ก็เลยมานั่งทบทวนวันนี้สุดท้าย เดี๋ยวเราเจอกัน ก็ยังให้เค้ามารับ ไปกินข้าว สังสรรค์เฮฮากันเหมือนเดิม เสร็จกลับบ้าน โบว์บอกจอดที่เดิมเดี๋ยวลงตรงนี้ เค้าบอกเดี๋ยววันศุกร์เจอกันนะ วันศุกร์ปอว่าง เราก็โอเค เดี๋ยวเจอกัน แต่ตอนที่เราโบกมือบ๊ายบายมือเราสั่น บ๊ายบายเสร็จเราก็ปิดเครื่อง ทิ้งซิมเลย แล้วก็ยืนร้องไห้ตรงนั้นเลยค่ะ แบบไม่อายใครแล้วคนก็หันมามอง ร้องไห้แบบวันสุดท้ายแล้ว (ร้องไห้น้ำตาไหล) แล้วเค้าก็ไป เราก็โอเคไม่เป็นไร ก็เดินกลับบ้าน พอกลับบ้านเสร็จก็ย้ายของเลยค่ะ ย้ายของหนี เพราะว่าทำใจไม่ได้ค่ะ พอเรากลับบ้านต้องผ่านตรงนี้ ตรงที่ปอมาส่งเรา ทำใจไม่ได้ก็เลยหนีไปเลย”

ย้ายไปอยู่กับใคร?
“ไปอยู่กับพี่สาวค่ะ บอกเค้าว่าเหงา ขอมาอยู่ด้วยนะ คือตอนที่โบว์คบกับปอ ไม่มีใครรู้เลย เก็บไว้คนเดียว”

บางคนอาจจะมองว่าทำไมต้องทำขนาดนั้น?
“เพราะโบว์รักพี่ปอ เราอยากให้เค้าได้อะไรดีๆ กับชีวิต”

คิดไหมว่า เราทำอย่างนี้เค้าจะทำยังไง เค้าจะตามหาเราไหม?
“ใจคิดว่า เขาคงไม่หนักกว่าเรา เพราะว่าเค้าอยู่ในวงการเดี๋ยวคงไปเจอคนนั้นคนนี้ เพราะคนในวงการสวยๆ เยอะ ตอนนั้นไม่ดูทีวีเลย กลัวเห็นเค้า แล้วก็ฟังแต่เพลงเกาหลี เพราะแปลไม่ได้”

เพราะเราเคยผิดหวังมาก่อน เราเลยตีค่าราคาตัวเองต่ำไปไหม?
“พี่ปอด่าโบว์ทุกวัน เวลาโบว์พูดว่าโบว์มีตำหนิ เค้าจะด่าโบว์ แล้วพูดว่าทำไมถึงพูดจาแบบนี้ ไม่ชอบให้พูดแบบนี้ บอกคนเราทุกคนมันมีค่าในชีวิตทุกคนแหละ โบว์รู้สึกตัวเองมีค่า เวลาเราทำอะไรเราทำเต็มที่ แต่ว่าอย่างเดียวคือกับปอ โบว์แค่รู้สึกว่าไม่เหมาะสมกับปอแค่นั้นเอง”

แล้วเค้ากลับเข้ามาในชีวิตของเรายังไง นานไหมที่เค้าใช้เวลาในการหาเรา?
“เวลาผ่านไปเกือบปีค่ะ”

มีสักนิดไหมที่เราแบบรอเค้า มองหาเค้า?
“รอทุกวัน แต่ก็หนี ช่วงนั้นไม่ใช้โทรศัพท์เลยค่ะ เพราะไม่กล้าใช้ กลัวจะดูแต่โทรศัพท์”

เค้าเข้ามาในชีวิตเรายังไง ถึงตามเจอ?
“วันนั้นทำงานอยู่ เพื่อนก็บอกว่าโทรศัพท์ค่ะ เราก็ไปรับ แล้วถามว่าติดต่อเรื่องอะไรคะ เพราะตอนนั้นเป็นประชาสัมพันธ์อยู่ที่ทำงานค่ะ ประโยคแรกก็คือ จะให้เข้าไปหรือจะออกมาเอง เสียงเข้มมาเลย เราถามกลับว่าอยู่ไหน เค้าบอกอยู่หน้าประตู เราก็บอกอยู่ตรงนั้นแหละ แล้วโบว์ก็เลยวาง และไปเคลียร์กันข้างนอก เค้าก็ถามเราว่า หนีทำไม รู้มั้ยกว่าจะตามเจอ เราถามตามเจอได้ไง เค้าบอกอย่ามารู้เลย เนี่ยโทรหาพ่อหาแม่หมด คือเค้ามีลิสต์หมดแล้วก็ไล่โทรว่าอันไหนเบอร์โบว์ หลังจากนั้นก็คุยแล้วลองคบกันอีกครั้ง”

“พอคบกันแล้ว มีน้อง โบว์ก็ยังใช้ชีวิตการตั้งท้องมะลิ ก็อยู่คนเดียว ครอบครัวอะไรรู้หมดแล้วค่ะ แต่เวลาไปข้างนอกเค้าก็อยากไปกับโบว์แหละ โบว์ก็ไปทั้งตั้งท้อง ก็ไปกินข้าวกัน เค้ากินเสร็จก็เดินออกแล้วไปเจอกันที่รถเลย”

ทั้งหมดเป็นความตั้งใจของน้องโบว์เองว่าให้ปิดไปเรื่อยๆก่อน แล้วครอบครัวเค้าว่ายังไง เค้าพาเราไปแนะนำกับครอบครัวยังไงบ้าง?
“ต้องบอกก่อนค่ะว่า โบว์โชคดีมากนะคะ ที่เจอคุณพ่อกับคุณแม่พี่ปอ ท่านเป็นคนที่น่ารักมาก แต่ ณ ตอนแรกอย่างที่บอกไปว่า การเจอกันครั้งแรกมันไม่ได้สวยงาม คุณแม่คุณพ่อจะเฉยๆ อยู่แล้วค่ะ แล้วตัวโบว์เองจะเป็นคนที่แข็งๆ หน่อย พี่ปอจะพยายามให้โบว์ทำทุกอย่าง ให้โบว์อยู่กับคุณแม่ลำพัง คือพยายามให้โบว์กับแม่ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันตามลำพัง แต่พอนานๆ ไป เราสู้กัน เราทำให้เห็นว่าไม่ได้มีอะไรที่แย่ มันมีแต่ดีขึ้น คุณแม่เขาก็เลยบอกว่า ถ้าปอรักใคร แม่ก็รักคนนั้น ด้วยความที่ว่าครอบครัวสหวงษ์ใช้ชีวิตง่ายๆ บ้านๆ แล้วตัวเราก็ใช้ชีวิตแบบธรรมดาค่ะ มันก็เลยเข้ากันได้ดี”

ประเด็นที่อยู่ในใจเรา เราเคยมีครอบครัวมาแล้ว เรามีน้องมาด้วย 1 คน เค้าว่ายังไงบ้าง?
“เคยคุยกับคุณแม่ คุณแม่ก็บอกว่า จริงๆ ก็เคยแอบคิดนิดนึงว่าจะได้เหรอ แต่พอทุกอย่างโอเค ส่วนลูกอีกคนหนึ่งคือน้องออโต้นะคะ ก็ใช้ชีวิตอยู่กับคุณตาคุณยายที่โน่น แล้วก็ทุกอย่างก็ไปกันได้ดีหมดน่ะค่ะ ตัวพี่ปอเองก็เจอออโต้ประจำอยู่แล้ว เวลาไปหัวหินก็จะไปหา ก็คุยปกติ เล่นกันปกติ เข้ากันได้ดีค่ะ”

สุดท้ายก็ตัดสินใจว่า แต่งงานกันเลย ทำให้ถูกต้อง และจดทะเบียนกันด้วย?
“ค่ะ คือจริงๆ มาใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันมากๆ พี่ปอก็บอก เออ มันเกือบจะสมบูรณ์กันละเนอะ มีลูกกันมั้ย เราบอก มีได้ยังไงปอ ปอยังทำงานตรงนี้อยู่ ปอจะมีได้ยังไง ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย เราไม่ได้ปิดใคร แต่ไม่มีใครรู้ต่างหาก เราก็ทำพิธีทั้งสองฝ่าย ให้รู้สึกว่าปอให้เกียรติโบว์ แล้วญาติก็มากัน กินข้าวแค่นั้นค่ะ ซึ่งตอนนี้สื่อก็ไม่รู้เลย”

เรากลัวไหมว่าจะมีสื่อออกไป เพราะทั้งงานอ่ะ?
“ทั้งงานมีกล้องแค่ตัวเดียวค่ะ ก็ขอความร่วมมือทุกท่านค่ะ (หัวเราะ) ก็ไม่มีหลุดออกไปค่ะ”

เอาจริงๆ ตั้งใจจะปิดไปถึงเมื่อไหร่ นี่แต่งแล้วนะ?
“ก็เลยใช้ชีวิตมาเรื่อยๆ ค่ะ มาเรื่อยๆ จนตัวเค้าพูดว่า ปอไม่ไหวแล้ว ปออยากอุ้มลูกอ่ะโบว์ อยากอุ้มลูกไปเที่ยว อยากอุ้มลูกถ่ายรูปลงเฟซบุ๊กบ้าง เพื่อนเค้าก็มีลูก วันๆ ก็ดูแต่รูปลูกเพื่อน แล้วก็หันไปมองมะลิ ของเราก็มี ทำไมต้องเป็นอย่างนี้ เดี๋ยวสิ้นปีช่วงปลายปี มะลิเริ่มโตแล้วนะ เราเริ่มจูงมือลูกได้แล้ว เดี๋ยวเราจัดงานเลี้ยงเล็กๆ เราก็เชิญผู้ใหญ่ เชิญสื่อมาดูความน่ารักของลูกเราบ้าง”

ก็คือความตั้งใจในช่วงปลายปีที่แล้ว?
“ปี 2559 ค่ะ”

ความสัมพันธ์ของเค้ากับออโต้เป็นยังไง?
“ก็เล่นกันแรงๆ เล่นกันอย่างลูกผู้ชายได้ เค้าบอกว่า ถ้าเรียกพ่อได้ก็เรียกพ่อเลยนะลูก ออโต้ก็บอกว่า ครับพ่อ แล้วพี่ปอเค้าก็น้ำตาซึม เค้าก็พูดกับออโต้ว่า เค้าจะเลี้ยงให้ดีที่สุด”

แล้วความตั้งใจที่จะจัดงานเล็กๆ มีมะลิเดินถือดอกไม้ แล้วมีออโต้เดินข้าง ความหวังที่จะเปิดตัวครอบครัวทั้ง 4 คน?
“จริงๆ พี่ปอเค้าไม่ได้เป็นคนที่อยากมีงานแต่งงานใหญ่ๆ เค้าบอกว่าทำไมต้องมีงานใหญ่ๆ ก็แค่เล็กๆ แล้วสิ่งสำคัญที่สุดคือ เค้ารักมะลิมาก แล้วก็วันสำคัญของพ่อกับแม่เค้า มะลิต้องอยู่ในงาน เค้าวางไว้หมดเลยค่ะ ว่าจะทำงานออกมายังไง เป็นแค่คิดไว้เฉยๆ ค่ะ”

จนมามีเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้น ปอเริ่มมาป่วย เค้ามีเหตุการณ์หรืออาการยังไง?
“เค้ามีไข้ธรรมดาเลยค่ะ คือวันนั้นมะลิป่วย แล้วเราก็ไปเฝ้าลูกกัน เก็บของไปเฝ้าลูกปุ๊บ เฝ้าได้ประมาณ 2-3 วันค่ะ แล้วพี่ปอก็ไข้ขึ้นตอนกลางคืน เราบอกปอไปหาหมอมั้ย ไปตรวจ เค้าบอกไม่เป็นไร เค้าอยู่ได้ พอตรวจแล้วเป็นไข้เลือดออกนะครับ ผลออกมา คุณปอจะแยกห้องมั้ย เค้าบอกไม่เอา ผมจะอยู่กับลูก ก็อยู่ได้ประมาณ 3 วัน อยู่ๆ ต้องเข้าไอซียู แล้วทรุดเลยค่ะ ทรุดจนโบว์ก็ย้ายโรงพยาบาลเลยค่ะ พอย้ายโรงพยาบาลก็ไปที่โรงพยาบาลรามาธิบดี ตอนนั้นเราก็ยังรู้สึกพอเค้าป่วยเดี๋ยวก็หาย เพราะอยู่ที่โรงพยาบาล ก้ไม่ได้อะไร พอวันที่ 3 ต้องเข้าไอซียูก็เริ่มใจไม่ดีแล้ว เสร็จปุ๊บเราก็บอกไปโรงพยาบาลรามาเลยแล้วกัน คุณอาก็รู้จักคุณหมอด้วยค่ะ ก็เลยย้ายไป เราก็ใจชื้นขึ้นว่าคงดีขึ้นแล้วแหละ เราก็กลับบ้านนอน พอตอนเช้า 8 โมง หมอโทรมาบอกให้เราไปโรงพยาบาลด่วน คุณปอไม่ค่อยไหว เราก็ไปที่โรงพยาบาล แล้วพอเสร็จปุ๊บคุยไปคุยมาตอนนั้น พี่ปอหยุดหายใจ ปั๊มหัวใจขึ้น ก่อนหน้าที่จะปั๊มหัวใจ โบว์รู้แล้วว่า คุณหมอบอกว่าไม่รอดแล้ว แล้วช่วงนั้นโบว์ก็ร้องไห้ จนน็อกไปเลยค่ะ สะดุ้งตื่นมาตี 2 ก็เข้าชะโงกหน้าไปดูห้องซีซียู ก็ยังอยู่ใช่มั้ย พี่สาวบอกโบว์ยังอยู่ พอเราน็อกแล้วสะดุ้งตื่นก็ไปเกาะประตูดูว่าพยาบาลยังนั่งเฉยๆ มั้ย ถ้าพยาบาลวิ่งนี่ไม่ได้แล้ว”

พอทรุดลงเพราะไข้เลือดออก คุณหมออธิบายเราว่ายังไงบ้าง?
“ก็พี่ปอเหมือนกับโดนไข้เลือดออกที่สายพันธุ์มันแรงมาก แล้วก็ด้วยภาวะต่างๆ ภูมิคุ้มกันต่างๆ พี่ปอเค้าก็สู้กับโรคนี้ จนไข้เลือดออกมันดีดตัวไปแล้ว แต่ว่าภูมิคุ้มกันพี่ปอหมดแล้ว แล้วตอนนั้นภาวะแทรกซ้อนมากค่ะ เหมือนเซลล์เม็ดเลือดขาวมันทำงานเองไม่ได้ เซลล์ร่างกายกินกันเอง ต่อต้านกันเอง ยาก็พยายามควานหาจากทั่วโลก คุณหมอที่รามาก็พยายามทุกอย่าง อาการนี่วันต่อวัน”

ในช่วงนั้นมีหลายข่าวที่เข้ามาหาเรา เป็นยังไงบ้าง?
“ตอนนั้นไม่ได้สนใจข่าวอะไรเลย เพราะว่า ณ เวลานั้นใจเราไปอยู่ที่พี่ปอตลอด คือทำยังไงก็ได้บอกตัวเองว่า ห้ามป่วย ห้ามล้ม ห้ามเป็นอะไรเด็ดขาดในช่วงนี้ เพราะว่าไหนจะคุณพ่อคุณแม่พี่ปออีก เราก็เซฟตัวเองทุกอย่าง แม้กระทั่งผ้าปิดปาก ก็มีแว่วเข้ามาว่า ปากเบี้ยวเหรอ เป็นอะไร สิวขึ้นเหรอ เราก็ไม่ได้สนใจ เพราะว่า ณ วันหนึ่งเค้าไม่ได้มาอยู่ตรงเรา เค้าไม่รู้สึก และถามว่าเอาลูกมาทำไม เอามาโชว์สื่อเหรอ ณ วันนั้นที่โบว์เอาลูกมา หมอเรียกโบว์เข้าไปพูด แล้วก็บอกกับโบว์ว่า คุณโบว์ครับ คุณปอไม่รอด โบว์ได้ยินคำนี้ตั้งแต่วันที่ 2 แล้วค่ะว่าไม่รอด แต่กลุ่มคุณหมอที่รักษาก็พยายามเค้าบอกว่า ถ้าสมองพี่ปอ 100% เค้าจะไม่ยอม โบว์ก็บอกตราบใดที่พี่ปอหายใจอยู่ ก็ไม่ยอมเหมือนกัน ก็เลยสู้กันมา ทุกเช้าโบว์ตื่นขึ้นมา ก็จะวิ่งไปหาหมอก่อน คำแรกที่ถามเลยว่า พี่ปอรอดมั้ยคะ หมอก็จะบอกว่า รอดครับ ชั่วโมงนี้รอด แต่ชั่วโมงต่อไปผมไม่รู้นะครับคุณโบว์ ก็บอกไม่เป็นไรค่ะ ชั่วโมงนี้รอดก็ยังดีค่ะ 70 วัน 15 ครั้งที่หมอเรียกไปทำใจ ที่เราเอาน้องมะลิไปโรงพยาบาลเพราะความรู้สึกอยากให้อยู่กับพ่อ โบว์มีความรู้สึกว่า ถ้าพี่ปอจะไป ถ้าพี่ปอจะไม่ได้อยู่กับเรา ทุกคนต้องรู้ว่านี่คือลูกของ ปอ ทฤษฎี สหวงษ์”

“คือตอนที่เค้านอนป่วย เค้ามีสติอยู่ครบ ปอเค้าใส่ท่อช่วยหายใจ แล้วโบว์บอกว่า ถ้าโบว์พูดอะไร แล้วปอรู้เรื่อง ให้กระพริบตา แล้ววันพ่อเค้าได้ถอดเครื่องช่วยหายใจ แล้วเราก็รู้สึกดีใจมาก มันเป็นสัญญาณที่ดี ช่วงนั้นเค้าจะพยายามพูด เค้าจะมีเสียง ครับๆ แต่คำที่หลุดออกมาที่สุดคืออยากกลับบ้าน ได้ยิ้มได้คุยช่วงนั้น ถอดเสร็จประมาณ 5 วัน ก็ใส่กลับเข้าไปเหมือนเดิม หัวใจก็จะสลายเหมือนเดิม ในวันที่หมอบอกว่า ไม่ไหวอีกแล้ว”

สิ่งที่ทำให้ไม่ไหวคือผลจากไข้เลือดออก?
“คือไข้เลือดออกมันเคลียร์ไปหมดแล้ว แต่ทีนี้ช่วงระหว่างภูมิคุ้มกันพี่ปอไม่ต่อสู้กับเจ้าโรคนี้มาก จนพอมันเคลียร์ไปแล้ว พี่ปอไม่มีภูมิต้านทานกับภาวะแทรกซ้อนแล้ว เพราะว่าคนนอนอยู่บนเตียงนานๆ สายนั่นนี่มันมีภาวะการติดเชื้อมาได้ง่ายมาก”